การจัดการของภาครัฐในลักษณะการอนุรักษ์และเผยแพร่ แม้สามารถทำให้วัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ของท้องถิ่นสืบทอดต่อมา แต่กลับทำให้วัฒนธรรมซึ่งเคยเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตคนในสังคม กลายเป็นวัฒนธรรมที่มีรูปแบบเพื่อการอนุรักษ์สืบทอด แตกต่างจากความบันเทิงที่เคยเป็นส่วนหนึ่งในวิถีชีวิตคนในชุมชน อย่างไรก็ตาม กล่าวได้ว่าการดำเนินงานดังกล่าวมีส่วนในการอนุรักษ์ดนตรีและเพลงพื้นเมืองให้เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมร่วมของสังคมอยู่ไม่น้อย จิตวิญญาณของดนตรีและการแสดงในทุกสังคม ซึ่งซึมซับอยู่ในหมู่ชนจะเป็นแรงผลักดันสำคัญช่วยรักษามรดกทางวัฒนธรรมให้คงอยู่ได้และเหมาะสมกับสังคม แต่มีโอกาสหรือไม่ที่วัฒนธรรมบันเทิงในปัจจุบันจะเป็นส่วนหนึ่งในวิถีชีวิตของคนในสังคม โดยที่รัฐไม่ต้องชี้นำให้มีการอนุรักษ์
ยังไม่มีรายการแสดงความคิดเห็น